Rozdział 7

    

 ,,I gdy Ty śnisz piękne sny ktoś za ok­nem może przeżywać koszmar tracąc ukochaną osobę."

    Stary, drewniany zegar wybił godzinę trzecią nad ranem, gdy Caroline skończyła kolejne pudełko krakersów. Zmęczona Bonnie siedziała w miękkim fotelu próbując zachować trzeźwy umysł. Ociężałą głowę oparła na ręce i mimo starań co chwila zasypiała. Jak na drobną dziewczynę była bardzo wojownicza, ale niestety na świecie istnieją siły wyższe, którym nawet największy twardziel ulegnie. W tym momencie najbardziej ze wszystkiego pragnęła położyć się we własny łóżku i oddać w rządy Morfeusza. Lecz gdy tak siedziała zwalczając sen uświadomiła sobie, że to jej pierwsza noc w domu Salvatore’ów. Całe otoczenie było dla niej nowe, skrzypiące deski, tykanie zegara, a dziwnie płytki oddech przyjaciółki przyprawiał ją o lekki dreszcz. Ziewnęła głośno, przetarła oczy i uważnie przyjrzała się blondynce. Miała nieobecny wzrok wbity w jakiś punkt za plecami mulatki. Trzy kartonowe pudełka leżały na perskim dywanie, a jej ręce sprawnie rozpoczynały kolejne. 

    Musiała przyznać, że była ciekawa o czym tak rozważa Caroline mniej więcej od dwóch godzin. Dwóch godzin! To nie jest normalne. Pomyślała Bonnie i już miała zamiar ukradkiem wejść do umysłu dziewczyny, lecz zmęczenie znów wzięło górę. Powieki zrobiły się cięższe, ale nagle ożywiła się czując czyjąś obecność. Na początku zdawało jej się, że to Stefan wrócił z podróży i nie potrzebnie się wystraszyła. 

    Spojrzała w stronę drzwi przełykając głośno ślinę. Przy drewnianej komodzie stała kobieta o rudych włosach. Była dość wysoka, miała duże oczy w odcieniu jasnego brązu, a jej wieku nie dało się dokładnie określić. Smukła sylwetka pasowała do zdrowej dwudziestolatki, lecz poważne rysy twarzy dodawały kilka lat. Uśmiechała się ciepło i zachęcająco przybliżając się do zdezorientowanej czarownicy. Ubiór nieznajomej był nie typowy, wyglądał jak z jakiejś książki o średniowieczu. Długa, prosta sukienka w kolorze ciemnej zieleni cicho szeleściła z każdym krokiem. Mulatka poderwała się stając twarzą w twarz z kobietą.

    -Taka młoda i taka niewinna-ozwała się podnosząc dłoń.

    Opuszkami palców delikatnie przejechała po szczęce mulatki, przyglądając się jej z podziwem. Każda nawet najmniejsza komórka Bonnie krzyczała by zwiększyła dystans i oddaliła się, lecz strach całkowicie ją sparaliżował. Stała tak nieruchomo, bacznie obserwując każdy ruch intruza.

    -Całkiem nieświadoma o magii wielkiego świata-kontynuowała dotykając szyi dziewczyny.- Żyjąca w towarzystwie potworów. W miejscu gdzie czai się śmierć-każde słowo, które wypłynęło z ust kobiety było wypowiadane powoli i ospale.

    Nagle oddech uwiązł w gardle czarownicy, a przed oczami stanęły łzy. Poczuła jak paznokcie kobiety wbijają się w ciało przebijając skórę. Strużki krwi zaczęły spływać z ran plamiąc przy tym ubranie. Brunetka chwyciła rękę oprawcy, po czym z całych sił spróbowała oderwać ją od swojej szyi, ale na nic zdały się jej wysiłki.

    -W tym domu jest śmierć, która czeka, aż popełnisz błąd… Zbliża się-odparła uwalniając przestraszona Bonnie.

    Dziewczyna opadła na fotel i rozpaczliwie nabrała powietrza. Od razu chwyciła się za gardło, lecz ku jej zdziwieniu nic tam nie znalazła. Rozejrzała się po salonie, w którym nie było nikogo innego prócz siedzącej w tej samej pozycji Caroline. Oszołomiona zamrugała kilka razy, a w tym czasie wzrok mulatki przykuła ciemna postać przy drzwiach. Spojrzała w stronę holu i ujrzała Stefana. Miał podkrążone oczy oraz rozczochrane włosy. Dokładnie było widać, że ta podróż nieźle dała mu w kość. Po jej plecach przeszedł nie przyjemny dreszcz.

    -Stef-odezwała się blondynka, otrząsając się zza myślenia.

    -Gdzie on jest?

    -Na górze w pokoju-odpowiedziała i przyjrzała się uważnie przyjaciółce.

    Czarownica siedziała lekko roztrzęsiona, kurczowo zaciskając dłonie na poręczach fotelu. Otworzyła już usta by sprawdzić czy wszystko z nią dobrze, kiedy Salvatore desperacko ruszył po drewnianych schodach. Zdezorientowana wampirzyca ruszyła za nim w pośpiechu obrzucając salon uważnym spojrzeniem. Mimo panującego pół mroku nie dostrzegła Eleny, a to mogło znaczyć tylko jedno. Z szybkością światła wyprzedziła przyjaciela i uniemożliwiła mu dalsze przejście.

    -Co tym razem?- spytał zniecierpliwiony.

    Na jego twarzy malowało się zmęczenie, ale również dostrzegła w jego oczach ulgę połączoną z żalem? Caroline stała bez ruchu współczując chłopakowi w duchu, że ma takiego uciążliwego brata jakim jest Damon.

    -Nie powinieneś go budzić-odparła w końcu.

    -Spokojnie chcę go tylko zobaczyć-zapewnił wymijając ją.

    Zatrzymał się dopiero przy drzwiach pokoju starszego z Salvatore’ów.

    -Bonnie mówiła, że jego organizm jeszcze nie pozbył się całkowicie werbeny i potrzebuje odpoczynku –odezwała się nie pewnym głosem.

    Za wszelką cenę próbowała uniknąć sytuacji, która lada chwila mogła nastąpić. Chłopak pokiwał głową na znak, że zrozumiał, lecz westchnął głośno i nacisnął klamkę. Otworzył drzwi na oścież zamierając w pół kroku. Na ogromnym łóżku leżał Damon jego pierś unosiła się miarowo, ale to co go zaniepokoiło to nie był fatalny wygląd brata tylko osoba leżąca tuż obok. Elena miała zamknięte oczy, jej umysł był pogrążony w śnie, a palce lewej dłoni były splecione z palcami wampira.

    -Potrzebuje spokoju powiadasz-wyszeptał przełykając głośno ślinę.

    Poczuł suchość w gardle oraz ucisk w piersi tak jakby ktoś wydzierał mu serce. Zamknął za sobą drzwi i zbiegł na dół mijając po drodze nadal przestraszoną Bonnie.

    -Stefan zaczekaj!- krzyknęła blondynka.

    Spróbowała dogonić chłopaka, ale gdy tylko usłyszała trzask dochodzący z głębi holu uświadomiła sobie, że nic już nie poradzi. Oparła dłonie na biodrach, okręciła się wokół własnej osi i przeczesała poplątane blond włosy.

    -No zrób coś!- wrzasnęła na niemrawą mulatkę.

    -Nie warto-odpowiedziała jej stanowczym tonem.

    Dziewczyna spojrzała na nią z niedowierzaniem. Nie warto?! Nie warto?! Jak to?! Przecież to chłopak naszej przyjaciółki. Co my jej powiemy?  Pomyślała, po czym opadła ciężko na czerwoną sofę. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Następny rozdział juz jest mam nadzieję, że sie podoba ;) przepraszam, że taki krótki ale ostatnio miałam strasznie mało czasu ale obiecuje. Nastepny bedzie dłuzszy :) A teraz jezeli spodobała ci się moja twórczość na tym blogu zapraszam na moje drugie opowiadanie a dokładnie jak narzie prolog. Jak byście mogli zostawic komentarze, zebym wiedziała czy rozwijać dalej ta historię 

The song of winds from the north <--- klik :)

Dziekuję tez za ponad 2000 wyswietleń i wszystkie dotychczasowe komentarze :* Całuje xoxo