Rozdział 3

 ,,Każdy sen, ten cza­row­ny i piękny, zbyt długo śniony za­mienia się w koszmar. A z ta­kiego budzimy się z krzykiem."

    Krzyk, werbena, osinowy kołek i słodka ciemność, która pochłania wszystko co stanie jej na drodze. To właśnie przeszło przez myśl Eleny, kiedy pukanie rozległo się ponownie. Nie miała pojęcia co się z nią dzieje. Nigdy się tak nie bała. Zawsze każdy brał ją za najsilniejsze ogniwo w rodzinie, to ona radziła sobie z różnymi sprawami. Nie pozwalała, aby strach wziął górę. Ale teraz było inaczej. Stała na środku holu i przygotowana do ataku przyglądała się drewnianym drzwiom. Postać na ganku przystępowała z nogi na nogę, aż w końcu nacisnęła metalową klamkę. Dziewczyna poczuła, że kły jej się wydłużają, a do mięśni napływa przyjemna energia.

    Do pomieszczenia wpadł lekki wiatr owiewając nogi Eleny. Drgnęła, gdy ujrzała kręcone blond włosy i już miała się rzucić ofierze do gardła, ale w ostatniej chwili rozpoznała łagodne rysy twarzy.

    -Caroline! Co ty tu robisz?!-krzyknęła opierając się o poręcz schodów.

    -To ja przyjeżdżam cię ratować, a ty mnie kłami witasz? -cmoknęła nie zadowolona.

    -Przepraszam. A tak serio?

    -A tak serio to zadzwonił do mnie twój pan lasu i kazał nie zwłocznie przyjechać-odparła wywracając teatralnie oczami.

    Rozejrzała się po salonie i ruszyła w stronę kuchni zatrzymując się dopiero przy srebrnej lodówce.

   -Czyli wiesz, że Stefan został zaatakowany?- spytała Elena, nadal trzymając się dębowej poręczy.

    Po tej uldze, której doświadczyła nogi miała jak z waty.

    -Tak, ale widzę, że się nie boisz zostawiając otwarte drzwi.

    -Rozmawiałam z Bonnie i zapomniałam zamknąć-tłumaczyła zbliżając się powoli do kuchennego blatu.- Z kim przyjechałaś?- spytała po chwili ciszy.

    -Z Tyler’em- odparła Caroline wzruszając ramionami.

    Brunetka zamyśliła się wbijając wzrok w pomarańczowy sok, który nalewała przyjaciółka. To co usłyszała wydało jej się dość dziwne. Ponoć mulatka przebywała u Lockwood’ów, więc co Tyler robił pod domem Eleny? A kłamstwo ze strony którejś z dziewczyn było mało prawdopodobne.

    Ogólnie ta cała sytuacja z próbą zabicia Stefana sprawiała wrażenie niedorzecznej. Może nie ma się o co martwić? W końcu Damon jest dorosły i silny, na pewno poradziłby sobie z dwoma oprychami. Chyba nie powinna, aż tak bardzo panikować. Lecz umysł dziewczyny jakoś nie chciał dopuścić tej myśli.

    -Halo?! Ziemia do Eleny. Dziewczyny króla wiewiórek-blondynka pomachała szklanką prawie ją wypuszczając.

    -Ile będziesz mi to jeszcze wypominać? -jęknęła mrużąc przy tym oczy.-Obrońca zwierząt się znalazł.

Caroline przechyliła kryształowe naczynie i dopiła resztkę napoju.

    -A zmieniając temat to powinnaś się przespać. Marnie wyglądasz-odparła odstawiając karton na miejsce.

    Faktycznie nie wyglądała najlepiej. Podkrążone oczy wskazywały na nieprzespaną noc i na dodatek niepokój zżerał ją od środka. Bała się o braci Salvatore. Musiała to przyznać.

    Po zresztą ostatnie dni były dla niej bardzo ciężkie. Odkąd Jenna dowiedziała się, że mieszka pod jednym dachem z potworem ich relacje nie są takie same. Choć rozmawiają razem o przyziemnych sprawach to i tak ciotka czuje wobec niej lekką niechęć i strach. Jedyną osobą w tym domu, która zapewnia jej pełne zrozumienie jest Alaric.

    Szalony historyk z obsesją na punkcie wampirów. Tak wampirów. Ale to wszystko przez jego żonę Isobel. Biologiczną matkę Eleny oraz istotę nadprzyrodzoną. Ona wciągnęła go w ta całą jatkę z historią Mystic Falls. Lecz jak na to nie patrzeć to Rick pomaga w różnych sprawach związanych z bezpieczeństwem. Bo nie każdy normalny Amerykanin trzyma w szafie cały arsenał osinowych kołków i różnych ziół. Prawda?

    -Idź się połóż-powiedziała z troską w głosie.

    Chwile potem obie siedziały na łóżku w sypialni brunetki.

    Za oknem widniało piękne różowe niebo, a ogromne chmury wyglądem przypominały watę cukrową. Elena usadowiła się wygodnie pod ciepła kołdrą i z tęsknotą spojrzała na szafkę nocną, gdzie leżał czarny telefon.

    -Spokojnie znajdzie go-zapewniła Caroline. –A teraz odłóż tą sprawę na bok i spać.

    -Idziesz już do domu?

    -Nie. Poczekam, aż Jenna z Rick’iem przyjadą. Jakby Stefan dzwonił poinformuje cię.

    Wampirzyca pokiwała głową i poczekała by przyjaciółka wyszła z pomieszczenia. Ciemne włosy rozsypały się na poduszce, gdy położyła się rozluźniając wszystkie mięśnie ciała. Poczuła ogromna ulgę, której tak bardzo potrzebowała. Zamknęła oczy by pozwolić porwać się Morfeuszowi w rejs. Ale im dłużej bezczynnie leżała tym trudniej było jej nie myśleć o dzisiejszym ataku. Swoim wyczulonym słuchem ciągle słyszała krzątaninę Caroline oraz charakterystyczny warkot silnika. Na dole rozległ się wesoły ton ciotki, który w pewien sposób ukoił ten cały mętlik w głowie Eleny. Przywołała najmilsze wspomnienia jakie tylko pamiętała i zasnęła z lekkim uśmiechem na ustach.

   ,,Czarna jak smoła ciemność wypełniała każdy zakamarek pomieszczenia, w którym się znajdowałam. Właśnie gdzie ja w ogóle jestem? Wyciągnęłam ręce aby zlokalizować jakieś oparcie. Dotknęła nie równych kamieni i ruszyłam przed siebie. Co chwila pod opuszkami czułam mokre kępki mchu, a panująca duchota sprawiła, że na czoło wstąpiły kropelki potu. Po mimo doskonałego wzroku nie widziałam nic. Jakbym miała opaskę na oczach i czekała, aż przyjaciele wyskoczą zza rogu i krzykną głośno ,,niespodzianka” . Ale to nie urodziny. Nie wiem ile tak wędrowałam, bo minuty i godziny zlewały się w jedno. W końcu dostrzegłam cienką smugę światła. Niemal podbiegłam w miejsce gdzie promień spotykał się z betonową podłogą, zadarłam głowę do góry i wsłuchałam się w dochodzące odgłosy. Stukot obcasów, ciche rozmowy oraz szelest gazet wskazywały na to, że znajdowałam się w starych kanalizacjach miasta.

    -Ratunku!- krzyknęłam.

    Lecz żaden z przechodniów nie zatrzymał się.

    Rozejrzałam się na boki, po czym skierowałam się do kolejnego otworu. Studzienki powtarzały się co kilka metrów dając nadzieję, że ktoś pomoże mi się stad wydostać. Ostatkami sił przemieszczałam się wzdłuż korytarza wołając o pomoc. Po mniej więcej pokonaniu kilometra straciła resztkę energii  i spuszczając głowę wpadłam na drewniane drzwi. Były one osadzone w mroku z dala od namiastek ulicznego gwaru. Na ślepo spróbowała znaleźć klamkę bądź kłódkę, ale na nic zdały się moje poszukiwania. Bez zastanowienia wzięłam rozbieg i wyważyłam wrota napierając na nie całym swoim ciałem. Ustąpiły od razu wzbijając wkoło tumany kurzu. Jasność, która zapanowała oślepiła mnie doszczętnie, a  w uszach zagościł czyjś krzyk. Z wampirzą szybkością przywarłam plecami do ściany, gdzie światło słoneczne nie docierało. Dopiero teraz, gdy wzrok odzyskał ostrość ujrzałam widok, który skuł lodem mój układ krwionośny. Na wielkim krześle siedział przykuty Stefan. Cały w szkarłatnej posoce obwiązany wrzynającymi się linami nasączonymi werbeną. Na dodatek na jego palcu nie było pierścienia, a ciepłe promienie powoli wypalały jego skórę. Ocknęłam się i rzuciłam z pomocą. Lecz odskoczyłam gwałtownie, bo poświata parzyła również moje dłonie. Z głośnym sykiem znów przywarłam do wilgotnych ścian celi. Krzyki chłopaka nasiliły się. Powietrze wypełnił smród spalenizny. Nie mogłam patrzeć na te tortury i zaciskając zęby skoczyłam w jego stronę. Ból był okropny, nogi same się pode mną uginały jakby szukały ukojenia w chłodnej posadce. Palce paliła trucizna sprawiając, że czułam jak płoną żywym ogniem. Cały świat zaczął wirować w dzikim tańcu zwalając mnie na kolana. Usłyszałam jeszcze swoje imię wypowiedziane przez Stefana, po czym wszystko ucichło. Żadnych jęków, żadnego płaczu. Podniosłam powoli wzrok wstając z klęczek. Moim oczom ukazał się cmentarz. Ponure miejsce, gdzie potrafiłam spędzać całe dnie tuż po wypadku rodziców. Rozejrzałam się wkoło i zauważyłam trzy otwarte trumny. Od razu przeszedł mnie nie przyjemny dreszcz, ale ciekawość pchała moją osobę w tym właśnie kierunku. Gdy byłam wystarczająco blisko by zobaczyć kto w środku spoczywa po raz kolejny zakręciło mi się w głowie. Ubrani w czarne garnitury bracia Salvatore wyglądali jak we śnie. W głębi duszy chciałam, żeby tak było. Powinni wstać  zacząć te swoje rodzinne sprzeczki, lecz oni nie drgnęli nawet wtedy, kiedy wypowiedziałam ich imiona. Byli pogrążeni w śnie. W wiecznym śnie. Żołądek ścisnął mi się tak bardzo, że wyglądem pewnie przypominał mandarynkę. Cofnęłam się o krok wpadając na trzecią trumnę. Przestraszona z cisnącymi się łzami zajrzałam do wnętrza. O dziwo była pusta. Tylko na wyściełanym aksamitem spodzie widniała mała karteczka. Wzięłam ostrożnie papierek i przeczytałam pochyłe literki. ,,On wybrał. Wybierz i ty.”. Co to może znaczyć? Co mam wybrać? Zza pleców usłyszałam dźwięk łamanej gałązki. Serce podskoczyło mi do gardła. Odwróciłam się na pięcie i poczułam potworny ból w klatce piersiowej. Z przerażenie spojrzałam na rękę napastnika, która trzymała kołek wbity w moje ciało. Zaczęłam łapać powietrze przy okazji się nim dławiąc. Powieki stały się cięższe, a ostatnią rzeczą jaką ujrzałam były przepełnione nienawiścią oczy Damona”

    Elena poderwała się do pozycji siedzącej dotykając mokrych od potu skroni. Oddech był, aż za szybki jak dla zwykłego człowieka. Po rumianych policzkach spłynęło kilka łez, gdy pokój rozświetlił się słabym światłem. Do środka wpadł z hukiem Alaric trzymając w rękach drewniany kij baseballowy.

    -Elena! Co się stało?- spytał nerwowo zaciskając dłonie na broni.- Krzyczałaś. Nic ci nie jest?

    -Nie, to tylko koszmar-uspokoiła go.

    Szybkim ruchem otarła słone ścieżki na twarzy.

    -To dobrze. Myślałem, że cie tu mordują- zażartował.

    Dziewczyna przełknęła wielka gule tworząca się w gardle. Na moment przed oczami stanął jej obraz torturowanego Stefana.

    -Nie obudziłam Jenny?

    -Nie na szczęście śpi jak niemowlę. Była bardzo zmęczona i od razu się położyła.

    Pokiwała lekko głową odprowadzając mężczyznę wzrokiem. Już miał zamknąć za sobą drzwi, ale zawahał się.

    -Caroline wszystko mi opowiedziała-zaczął zmuszając Elene by podniosła się z miękkiej poduszki.- Nie martw się. Chłopaki sobie poradzą. A co do twojej ciotki… daj jej czas. Pogodzi się z tym faktem. Wiesz czemu? Bo cie kocha.

    Słysząc to na usta brunetki wpełzł mimowolny uśmiech. Rick wyszedł gasząc światło i zostawił wampirzyce sam na sam z resztkami snu. Odwróciła się na bok, po czym zamknęła oczy. Przez chwile przeszły jej przez myśl słowa Bonnie na temat proroctwa. Lecz jak najszybciej odgoniła je znów przywołując miłe wspomnienia. Po zaledwie kilku minutach zasnęła, a ekran czarnego Iphona podświetlił się informując o nowej wiadomości.

      

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3 rozdział za nami mam nadzieje ze sie podobał czytajcie komentujcie :D to bardzo motywuje i do nastepnego