Rozdział 11

    

 ,, Znaleźli ją.Całą? Nie.Gdzieś za­ginął jej anioł stróż."

    Szare, ciężkie chmury wisiały nad Mystic Falls jak jakaś przepowiednia zwiastująca…  krwawą masakrę? Ofiary? Elena potrząsnęła gwałtownie głową oczyszczając swój umysł z przerażających myśli. To przez zżerający ją od środka głód myślała ciągle o przyjemnej, ciepłej cieczy. Wstała powoli z wyłożonego poduszkami i miękkim kocem parapetu, po czym podeszła do pozłacanej toaletki. Jej zaspany wzrok powędrował po przyczepionych zdjęciach przedstawiających szczęśliwe dzieciństwo. Razem z rodzicami, bez polowań, bez wiedzy, bez sercowych rozterek. Wszystko było takie idealne. Ale jeden telefon, jedna głupia decyzja zachwiała pełną ładu równowagę. Bo w życiu już tak jest, że nasze czyny zmieniają rzeczywistość, ale musimy z tym żyć. Trzeba się pogodzić ze zmorami przeszłości i wytrwale brnąć do przodu. Zwłaszcza wtedy, gdy ma się przed sobą całą wieczność.

    -Tutaj  nie chodzi o twoje ostatnie chwile, ale o te, które do nich prowadzą słonko- zza myślenia wyrwał ją znajomy głos.

    Z niedowierzaniem spojrzała w kierunku drzwi i uważnie zilustrowała stojącą w nich Jenne. Uśmiechała się ciepło trzymając w dłoniach dwa kubki. W pierwszym znajdowała się parująca herbata, a zawartość drugiej przyprawił Elenę o zawrót głowy. Krew. Nie pewnie odebrała naczynie obserwując jak ciotka siada na brzegu łóżka. Nadal czuła się nie swojo w jej towarzystwie była lekko podenerwowana i próbowała unikać wzroku dziewczyny.

    -Dziękuje-szepnęła wampirzyca tak cicho, że nie była pewna czy kobieta to usłyszała.

    Musiała przyznać rację swojemu wewnętrznemu instynktowi, który również nie do końca tolerował obecność Jenny. Może, gdyby spędzała z nią więcej czasu reagowałaby inaczej? Z Alaric’iem nie miała tego problemu, bo w sumie to on wprowadzał ją w tajniki wampiryzmu, więc czuła się przy nim jak przy dobrym, starym przyjacielu.

    -Szykujesz się na rozpoczęcie?- spytała spoglądając na zegarek.

    Brunetka pokiwała lekko głową przechylając kubek, by wydobyć z niego nawet najmniejszą kropelkę życiodajnego płynu.

    -Najpierw musze zajść do Stefana, więc zaraz wychodzę-odparła i wygładziła fałdy czarnej sukienki.

    Jenna nie odpowiedziała tylko wstała i wyszła, co lekko ją zabolało. Po śmierci rodziców ciotka była dla niej oparciem, a teraz całe zaufanie do niej poszło na dno jak Titanic. Ale jak to powiedział Rick. ,,Daj jej czas. Pogodzi się z tym faktem. Wiesz czemu? Bo cie kocha.”  Uśmiechnęła się do siebie, po czym wyszła zatrzaskując za sobą drzwi.

    Do domu Salvatore’ów wybrała okrężną drogę przez las by móc w spokoju wszystko przemyśleć. Przez ciężkie chmury przepuszczające namiastkę światła słonecznego w głębi puszczy było strasznie ciemno, ale od czego ma się zdolności wampira. W głowie miała mętlik nie wiedziała co powiedzieć Stefanowi, który jakby jej unikał od dwóch dni. Musiała też przyznać, że stęskniła się za nim, za jego oczami i silnymi ramionami. Owszem był opiekuńczy, lecz niestety czasem przesadzał. Elena skrzywiła się lekko przystając na ganku tak dobrze znanego jej domu. Podniosła rękę by zapukać, ale z niepokojem zauważyła, że drzwi są otwarte.

     -Stefan?!-zawołała wchodząc do środka.

    -Damon?! Kupiłeś ten truskawkowy szampon, o który cie prosiłam?- zza rogu usłyszała znajomy głos.

    Zrobiła kilka kroków w przód, a deski pod jej stopami głośno zaskrzypiały.

    -Damon?!-krzyk się powtórzył, po czym do salonu dumnie wkroczyła wysoka brunetka.

    Obie stanęły jak wryte mierząc się przy tym złowrogim spojrzeniem.

    -Katherine… Co ty tu robisz?- spytała zaciskając pięści.

    -Mogę spytać o to samo.

    -Przyszłam zobaczyć się ze Stefanem. Zresztą co ja ci się będę tłumaczyć-warknęła.

    Zaczęły krążyć wokół stolika stojącego na środku pomieszczenia. Wyglądały jak dwa tygrysy  szykujące się do ataku. Elena przyjrzała się uważnie swojemu sobowtórowi, a dokładnie to białemu ręcznikowi, który podtrzymywała jedną dłonią. Mokre ślady stóp na podłodze i kapiąca woda z włosów wskazywały na to, że Petrova zdążyła się już zadomowić.

    -A tak w ogóle to co u ciebie słychać?- odparła Katherine prostując się i siadając na miękkiej sofie.

    -Nie powinno cię to interesować-mruknęła całkowicie zbita z tropu.

    -Słyszałam, że pomiędzy tobą a Stefanem nie jest za kolorowo-uniosła brwi, po czym sięgnęła po szklankę z Burbonem.

    Odpowiedziała jej cisza co zbytnio nie przeszkadzało dziewczynie, bo po chwili zaczęła kontynuować.

    -Powinnaś docenić wasz związek, bo wszystko może przeminąć ot tak-pstryknęła palcami dla lepszego efektu swojej wypowiedzi.- Kiedyś, gdy przeprowadziłam się do Nowego Yorku. Wygłodzona i bez sił poszłam szukać jedzenia. Tamtejsze gołębie i wiewiórki nie były zadowalające, wręcz okropne. W końcu trafiłam na bezdomnego starca. Chyba ze wszystkich swoich zbrodni tą pamiętam najlepiej. A wiesz czemu? …Przed śmiercią powiedział mi, że to smutne codziennie widzieć ze swojego okna zachód słońca. Dlaczego? Bo przykro jest patrzeć codziennie jak umiera dzień, o wiele lepiej patrzeć, kiedy wstaje. Jak poranne promienie słońca przeganiają noc. Szkoda tylko, że wtedy ludzie śpią… I taka jest prawda, często nie widzimy, gdy coś się zaczyna. Widzimy to dopiero, gdy już się kończy. Od tamtej pory doceniam nawet najmniejszy szczegół, choć może tego nie widać.

    -Cóż… ja wiem, że nigdy nie jest za późno by poszukać w kimś dobra-powiedziała zaskoczona tą całą siłą przemawiającą przez wroga.

    Coraz bardziej czuła się niezręcznie wpatrując się w podłogę i przygryzając dolną wargę. Wciąż miała na sobie palący wzrok Katherine.

    -Jestem!- zza myślenia wyrwał ją głos Damona.

    Spojrzała pospiesznie w stronę holu i zaśmiała się cicho. Salvatore niemal uginał się pod ciężarem zakupów, a jakby tego było mało trzymał w zębach nowy numer jakiegoś babskiego tygodnika.

    -Elena?- zdziwił się, po czym odstawił tobołki na bok.

    Zrobił kilka kroków w głąb pokoju rozglądając się uważnie.

    -Żyrandol cały, obrazy też, nic się nie pali, nie skaczecie sobie do gardeł- odparł, a w jego oczach pojawiła się iskierka niepokoju. –Jesteście chore czy coś?

    Petrova westchnęła głośno przecierając twarz dłonią. Z jej miny można było wyczytać tylko jedno.,, Z kim ja żyje?!”  Gilbertówna stłumiła chichot wymijając bruneta.

    -Ja lepiej już pójdę-mruknęła, po czym wybiegła z domu zatrzaskując za sobą drzwi.

***

Klik <-- nastrój :)

    Ceremonia rozpoczęcia roku szkolnego była dość huczna. Wszystko poszło jak trzeba z czego największą radochę czerpała organizatorka-Caroline. Powitanie przez burmistrz Lockwood i różne komitety miasta było chyba najdłuższą i najnudniejszą częścią, ale po wszystkich przemówieniach, gdy światła zgasły rozpoczął się bal dla wszystkich uczniów.

    Elena kroczyła pomiędzy stołami popijając poncz i szukając w tłumie młodszego Salvatore’a. Z głośników zaczął lecieć utwór Stay wykonywany przez zespół Hurts, kiedy stanął przed nią uśmiechnięty od ucha do ucha Matt.

    -Zatańczysz?!- spytał przekrzykując dudniący bas.

    Dziewczyna kiwnęła głową odstawiając plastikowy kubeczek i po chwili wirowała wśród innych par. Na parkiecie nie było tłoczno co dawało większą swobodę ruchów podczas pokaźnych piruetów.

    -Widziałeś może Stefana?- odparła rozglądając się na boki.

    Jej zdezorientowany wzrok podłapał spojrzenie blondyna utkwione w jakimś martwym punkcie za nimi. Zachwiała się, gdy niespodziewanie ją obrócił wypuszczając z uścisku smukłą dłoń. Przestraszona poczuła jak kostka wykrzywia się w nie naturalny sposób, po czym runęła w czyjeś ramiona.

    -Maa…- zaczęła, ale urwała widząc tak dobrze znane szmaragdowe oczy. –Stefan

    Uśmiechnął się lekko, ale nie powiedział nic co mogłoby wyjaśnić dlaczego unikał jej przez dwa dni.

    -Chyba musimy porozmawiać, szczególnie o tym, ze widziałem cię z Damonem w ten sam dzień co stracił przytomność-ozwał się w końcu.

    Brunetka odetchnęła głośno z pewnością, że chodzi mu o tamtą noc przez którą czuwała przy łóżku jego brata.

    -Wiem. Jesteś zły, ale martwiłam się o niego jest dla mnie ważny tak samo jak ty.

    Szczęka chłopaka zacisnęła się.

     Przepraszam cię, ale musisz to zrozumieć-odparła biorąc jego twarz w dłonie i zmuszając przy tym by na nią spojrzał.- Stefan… Kocham cię. Kocham cię i nigdy nie przestanę.

    Zbliżył się do niej by pocałować ją w usta, lecz zawahał się nagle.

    -Czujesz?

    -Co?- spytała marszcząc brwi.

    Salvatore zerwał się do biegu ciągnąc za sobą zdezorientowaną Elenę. Minął klasę historyczną oraz stołówkę potrącając po drodze zdziwionego Alaric’a.

    -Co się stało?- powiedziała, ale nagle w jej nozdrza uderzył ostry zapach. Krew.

    Teraz wiedziała o co chodzi. Stefan próbował zlokalizować odór tego potoku życiodajnej cieczy, bo na pewno nie było to tylko skaleczenie. Z hukiem wpadli do damskiej toalety i ujrzeli szkarłatne kałuże.

    -O mój boże-mruknęła ściskając dłoń chłopaka.

   Drżącą ręką uchyliła drzwi od jednego z prysznicy. Na zimnej, czerwonej od krwi posadce leżała jedna z cheerleaderek występujących na dzisiejszym pokazie. Niegdyś piękna, tętniąca życiem dziewczyna, teraz nie żywa Lidia Watermann.

 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Się dzieje haha :D mam nadzieję, że się podoba bardzo prosze o zostawienie KOMENTARZA z opinia ;* nastepny rozdział pojawi sie dopiero 20 lipca ponieważ wyjeżdzam na wakację chyba wytrzymacie? pozdrawiam i do zobaczenia :*